Nang Namulat Ang Kanyang Mata

Kabanata 113

Kabanata 113

“Oo, ginoo,” sagot ni Chad.

Maya-maya pa ay inilapag sa harap ni Elliot ang isang tasa ng kape.

Paglabas ni Chad ng kwarto, nabangga niya si Chelsea na papunta na sa kanya.

Wala siyang suot na make-up, at mukhang hindi pangkaraniwang haggard ang mukha niya.

Nilapitan siya ni Chat, balak siyang kausapin, ngunit sa huli, wala siyang sinabi. Exclusive content © by Nô(v)el/Dr/ama.Org.

Pumasok si Chelsea sa opisina ni Elliot at isinara ang pinto sa likod niya.

“I’m sorry, Elliot,” sabi niya sa paos na boses habang nakatayo sa harap ni Elliot. “Lahat ito ay dahil sa pakana ng aking kapatid. Alam niyang nagpapagaling ka pa kaya pinaakyat ka niya sa burol na iyon. Isa itong matarik na burol. Hindi kami kadalasang umaakyat doon. Gusto ka niyang patayin.”

Tahimik na tinitigan ni Elliot ang kanyang maputlang mukha, pagkatapos ay sinabi, “Alam ko.”

“Ako ay humihingi ng paumanhin. Hindi siya hihingi ng tawad sayo. Umalis na siya ng bansa,” sabi ni Chelsea sa may bukol sa lalamunan niya. “Patawarin mo ang pamilya ko, Elliot. Ang tatay ko ay tumatanda na, at natatakot ako na hindi niya kakayanin ang backlash. Kung kailangan mong parusahan ang isang tao, parusahan mo ako. Kukunin ko ang lahat nang walang tanong.”

Si Elliot ay patuloy na nakatitig sa kanya sa katahimikan.

Para bang unang beses niya itong nakita.

Palagi siyang nakasuot ng pinakamalinis na makeup at ipinakita lamang ang kanyang pinakamahusay na sarili sa kanya.

“I appreciate how you’ve stayed by my side all these years, Chelsea,” sa wakas ay sinabi niya sa malambing na boses na walang emosyon. “Umalis ka sa kumpanya at huwag ka nang magpapakita sa harap ko. Kung magagawa mo iyon, iiwan ko ang pamilya mo.”

Tumulo ang luha sa mukha ni Chelsea habang tinutunaw ang mga sinabi ni Elliot.

Tapos na!

Ang mga bagay ay ganap na natapos sa pagitan nila!

Huminga siya ng malalim at sinubukang pigilin ang kanyang mga luha, ngunit hindi ito mapigilan, at patuloy ang mga ito sa pagtakas sa kanyang mga mata.

Isang huling, matalim na tingin niya kay Elliot, pagkatapos ay tumalikod at tumakbo palabas ng silid.

Nang makalabas na si Chelsea sa gusali, si Ben naman ang maglakad papasok sa opisina ni Elliot.

Alam niyang ayaw ni Elliot na makarinig ng salita tungkol kay Chelsea, kaya hindi niya ito binanggit.

“Malapit na ang kaarawan mo sa susunod na linggo, Elliot. Kung ayaw mong mag-party sa isang hotel,

pagkatapos ay ayusin natin ang maliit na bagay sa bahay,” mungkahi ni Ben.

Humigop si Elliot sa kanyang kape, pagkatapos ay malamig na sinabi, “Kalimutan mo na ito.”

Kinasusuklaman niya ang maraming tao at hindi kailanman nagdiwang ng kanyang kaarawan.

“Pero inihanda na ni Avery ang iyong regalo sa kaarawan. Paano ka niya ibibigay kung wala kang party? Dapat mong malaman na ang ibinibigay niya sa iyo ay hindi isang bagay na makukuha mo sa pera,” sabi ni Ben, itinapon ang pain.

Gustong magpanggap ni Elliot na parang walang pakialam, ngunit nawala sa kanya ang tingin sa kanyang mga mata

“Nag-knit siya ng sweater para sa iyo! Buong araw at buong gabi niya itong ginagawa para lang maihanda niya ito sa oras ng iyong kaarawan,” patuloy ni Ben. “Ayaw mo bang makita ito para sa iyong sarili? Sa palagay ko ay wala pang babae ang nag-knit sa iyo ng sweater gamit ang sarili nilang mga kamay noon!”

Hindi nagustuhan ni Elliot ang pagsusuot ng mga sweater dahil nakita niyang mahirap ang mga ito.

Ang mahabang proseso ng pagniniting ng isang buong sweater ay mas mahirap!

Sa mga mata niya, kalokohan ang gumawa ng ganoon.

Gayunpaman, hindi niya tatawaging tanga si Avery.

Kung bibigyan niya ito ng sweater, tatanggapin niya ito.

“Alam kong hindi mo gusto ang maraming tao,” sabi ni Ben. “Magtanghalian na lang kasama ang ilan sa mga lalaki.”

Nagsalubong ang mga kilay ni Elliot, at napagtanto ni Ben na nakalimutan niyang banggitin ang pinakamahalagang panauhin.

“Oh, siyempre, nandoon din si Avery,” mabilis niyang dagdag. “Dahil may inihanda na siyang regalo para sa iyo, siguradong sasamahan niya tayo. Dapat ba nating gawin ito sa iyong lugar o sa isang restaurant?”

“Restaurant,” maikling sagot ni Elliot.

“Nakuha ko! Magpapareserba ako kaagad! Dapat ko bang ipaalam kay Avery o ikaw?”

“Gawin mo.”

Hinaplos ni Ben ang kanyang baba at sinabing, “Hindi pa ba kayo nagkakasundo? Bakit hindi? Sinabi sa akin ni Jun na gusto ka niyang puntahan…”

“Hindi niya ginawa,” sabi ni Elliot sa mahinang boses.

Masasabi na lamang sa kanyang paghinga na siya ay nabalisa.

Hindi inaasahan ni Ben na palaging naghihintay si Elliot para si Avery ang gumawa ng unang hakbang.

“I bet naging busy siya sa pagniniting ng sweater mo! Hindi ito eksaktong isang madaling gawain, at ito ang kanyang unang beses na gumawa nito… Ngayong naisip ko ito, hindi ba ayaw mong magsuot ng mga sweater?” Sa pag-iisip na iyon, hinayaan ni Ben na tumakbo ang kanyang mga iniisip at idinagdag, “Bakit hindi mo ibigay ito sa akin minsan

tapos na siya sa pagniniting nito? Hindi pa ako nakasuot ng hand-knitted sweater dati!”

Nanatili ang ekspresyon ni Elliot habang sinasabi, “Mali ang naalala mo. Mahilig akong magsuot ng sweaters.