Nang Namulat Ang Kanyang Mata

Kabanata 115

Kabanata 115 Ang naunang pagsalakay ni Cole sa mga loan shark ay nagtulak kay Henry na umubo ng malaking halaga ng pera.

“Dahil sa alok ni Elliot, tanggapin mo na lang!” Tumango ang asawa ni Henry, si Olivia. “Pamilya kaming lahat dito. Hindi na kailangang maging masyadong pormal kay Elliot.”

Pulang-pula ang mukha ni Henry. Kinuha niya ang tseke at sinabing, “Hindi mo na kailangang gawin itong muli, Elliot.”

“Tapos na akong kumain,” sabi ni Elliot. “Aalis na ako.”

Tumayo si Rosalie at pinaalis siya.

Nang makalabas na sila ng bahay, bumagsak nang husto ang tinidor ni Cole sa sahig.

“Tatay! Bakit mo kinuha ang pera niya?!”

Nakaramdam siya ng hiya.

Ayaw niya na tratuhin siya bilang kawanggawa.

“How dare you, walang spineless na piraso ng sh*t?!” Galit na sigaw ni Henry. “Ibalik mo sa akin ang lahat ng perang ginastos ko para ma-discharge ang mga utang mo kung kaya mo!”

Sumama si Olivia sa kanyang asawa sa pagkastigo sa kanyang anak at sinabing, “Maaaring minamaliit kami ng iyong tiyuhin, ngunit walang dahilan kung bakit hindi kami dapat tumanggap ng libreng pera! Alam mo ba kung magkano ang binigay niya sa atin? Walong daang libong dolyar! Hindi man lang kikita ng ganoon kalaki ang kumpanya ng papa mo sa loob ng isang taon!”

“Ganyan na ba kahirap ang pananalapi natin?” tanong ni Cole na duguan ang mga mata.

“Ano ang inaasahan mo? Karamihan sa aming mga customer ay nagtatrabaho lamang sa amin bilang isang pabor sa iyong tiyuhin. Huminto sila sa pagtatrabaho sa amin noong ikalawang kalahati ng taon…” napabuntong-hininga si Olivia. “Buti na lang at walang clue si Cassandra sa sitwasyon natin. Natatakot ako na hindi siya magmamadali sa pag-aalaga sa iyo kapag nalaman niyang halos wala na tayo.”

Isa itong malaking dagok kay Cole.

Ang nasugatan niyang kamay ay nakakuyom sa mahigpit na kamao, ngunit wala siyang naramdamang sakit.

Siya ay nabubuhay sa kanyang sariling pantasya sa buong panahon.

Ngayong gumuguho na ang mga pader ng mundong iyon ng panaginip, wala siyang ibang pagpipilian kundi harapin ang malupit na katotohanan.

Sa isang kisap-mata, araw na ng birthday party ni Elliot.

Maagang nagising si Avery, tiningnan ang regalong inihanda niya, pagkatapos ay nagsimulang maghanda

para sa araw.

Sa kabilang panig ng lungsod, si Elliot ay naglalabas ng t-shirt mula sa kanyang aparador.

Hindi magiging maginhawang magsuot ng sweater sa ibabaw ng isang button-down shirt.

Paano kung ang sweater na ginawa ni Avery ay nilagyan?

Alas diyes ng umaga dumating sina Elliot at Avery sa restaurant.

Maaga silang nandoon dahil isa-isa silang tinawagan ni Ben.

Sinabihan niya silang magmadali dahil dumating na ang kabilang partido. NôvelDrama.Org owns all © content.

Hanggang sa makarating sila ay hindi nila napagtanto na sila lang pala ang nandoon.

Palihim na binigyan ni Avery si Elliot ng isang beses.

Ang mga pasa sa kanyang mukha ay naghilom na, at siya ay medyo gwapo.

Hindi niya masabi kung ano ang takbo ng mga paa niya dahil naka-wheelchair siya.

Wala siyang suot kundi t-shirt at light jacket.

Habang sinusuri siya ni Avery, iniinspeksyon din siya ni Elliot.

Naka-makeup siya, pero hindi nito natatakpan ang dark circles sa ilalim ng kanyang mga mata.

Lumilitaw na talagang inilaan niya ang kanyang sarili sa pagniniting ng sweater.

“Nag-knitted ako ng sweater para sa iyo… Hindi ako sigurado sa mga sukat mo kaya pinalaki ko ito ng kaunti…” sabi ni Avery habang iniabot sa kanya ang paper bag na hawak niya.

Ibinaba ni Elliot ang kanyang tingin, kinuha ang bag mula sa kanya, at inilabas ang sweater.

Ito ay isang kulay cream na sweater na gawa sa makapal na sinulid, kaya medyo mabigat ito sa kanyang mga kamay.

Malamang na sobrang init ang nararamdaman nito sa kanya.

Hinubad niya ang jacket niya at isinuot sa harapan niya ang sweater.

Bahagyang namula ang pisngi ni Avery.

Hindi lamang nakita ni Elliot na pilay ang kanyang regalo, ngunit pinili rin niyang isuot ito sa sandaling ibinigay niya ito sa kanya. “Maligayang kaarawan, Elliot Foster.”