Nang Namulat Ang Kanyang Mata

Kabanata 119

Kabanata 119

Sa pintuan ng guest room, sinabi ni Avery, “Ibabalik kita sa kwarto. Makakabalik na ako dito para magpahinga pagkatapos nito. Sasamahan na kita pagkagising ko.”

Pumasok si Elliot sa kwarto at sinabing, “Pagod na rin ako.”

Natigilan si Avery.

“Wala kang kinain! Dapat kumain ka na,”

“Ihulog mo. Magpahinga ka.”

Paano kaya ito maiiwan ni Avery?

Hindi maganda ang pakiramdam niya na hayaan siyang magutom sa kanyang kaarawan.

Nagmamadali siyang bumalik sa private room para kumuha ng makakain ni Elliot.

Masayang tinulungan siya ng lahat ng nasa silid.

“Kumuha ka pa ng karne, Miss Tate! Kailangan mong siguraduhin na kakainin niya ang lahat! Napakalaki ng timbang niya

“Ipaubaya na namin sa iyo ang amo, Miss Tate! Ingatan mo siya para sa atin!”

“Magpahinga ka na pagkatapos mong kumain, Miss Tate. Hindi ka namin guguluhin!”

Lumabas ng kwarto si Avery na namumula ang pisngi at bumalik sa guest room na may dalang tray ng pagkain.

May katext si Elliot.

Inilapag ni Avery ang tray ng pagkain sa harap niya. NôvelDrama.Org owns all © content.

“Ayaw mo bang hubarin ang sweater? Parang pinagpapawisan ka,” she said. “Hindi ako dapat gumamit ng ganoong kakapal na sinulid.”

Ibinaba ni Elliot ang kanyang telepono, pagkatapos ay hinubad ang kanyang sweater.

.”Maaari kong gamitin ito bilang isang amerikana.”

Kinuha ni Avery sa kanya ang sweater at isinabit sa closet.

“May dala akong pagkain para sa iyo,” sabi niya. “Kumain ka hangga’t kaya mo.”

Umupo siya sa kama at pinagmasdan ang balingkinitang likod nito.

Totoong medyo pumayat siya. Sa kabilang banda, ang kanyang sariling timbang ay patuloy na tumataas.

Limang buwan na siyang buntis sa puntong ito,

Bumubuti na ang kanyang gana. Binabantayan niya ang kanyang diyeta, ngunit hindi niya mapigilan ang pagtaas ng kanyang timbang, hindi kasama ang dalawang lumalaking sanggol sa loob niya.

Nagplano si Avery na tulungan si Elliot na makatulog pagkatapos niyang kumain, ngunit nakatulog siya bago siya matapos.

Tinapos ni Elliot ang kanyang pagkain, pagkatapos ay pumunta siya sa kama.

Pinagmasdan niya ang pagod at natutulog na mukha ni Avery at hindi niya maiwasang haplusin ng marahan ang pisngi nito.

Sa oras na nagising si Avery mula sa kanyang mahimbing na pagkakatulog, madilim na sa labas.

Bumangon siya at nakita si Elliot na nakaupo sa kanyang wheelchair, kasama ang malalim at maitim nitong mga mata na diretsong nakatingin sa kanya.

Namula si Avery, pagkatapos ay huminga ng malalim at nagtanong, “Huwag… Huwag mong sabihin sa akin na pinapanood mo akong matulog sa buong oras?”

Isang tint ng pamumula ang lumitaw sa mukha ni Elliot.

Iniba niya ang usapan at sinabing, “Nagugutom ka ba? Siyete na ngayon. Sinabi ko sa kanila na ituloy ang hapunan. Kumain tayo ng iba.

Pumayag naman si Avery saka nagtungo sa banyo para maghilamos ng mukha.

Ang gabi ay nagdala ng matinding pagbaba ng temperatura sa Avonsville.

Nanlamig hanggang sa buto si Avery habang iniinda niya si Elliot palabas.

“Kumuha tayo ng tadyang!”

“Sure,” sagot ni Elliot.

Walang masyadong tao sa mga lansangan, ngunit napapaligiran sila ng napakaraming restaurant.

Si Avery, na hindi nagtanghalian kanina, ngayon ay bigla na lang dinaig ng alon ng gutom.

“Tingnan mo, cotton candy! Maghintay dito. Pupunta ako upang makakuha ng isa. Wala pa akong forever!” Sabi ni Avery, saka naglakad patungo sa stall ng cotton candy sa unahan.

Marahan na napangiti si Elliot nang makita ang pagkasabik ni Avery.

Ilang sandali pa, nakangiti si Avery mula tenga hanggang tenga habang hawak niya ang cotton candy sa kanyang mga kamay.

Bigla niyang nakita ang isang itim na kotse na mabilis na humaharurot mula sa gilid ng kanyang mata, at malinaw na umaandar ito sa direksyon ni Elliot!

Ang cotton candy ay nahulog mula sa kanyang mga kamay habang siya ay buong lakas na tumakbo patungo kay Elliot, ang kanyang tumili

umiiyak na umaalingawngaw sa malamig na hangin… “Elliot! Mag-ingat ka!”