Nang Namulat Ang Kanyang Mata

Kabanata 126

Kabanata 126

Ang tensyon sa pagitan nina Elliot at Avery ay lumakas nang husto.

Magkatabi silang nakaupo, pero parang nasa bingit na sila ng digmaan.

Sa takot na sila ay mag-away, mabilis na nagdala si Mrs. Cooper ng isang sariwang pinggan ng prutas.

“Nag-lunch na ba kayo, Madam? May iniwan akong pagkain para sa iyo.”

Bumangon si Avery at sumugod patungo sa dining room.

Pinanood siya ni Elliot na paalis. Hindi niya mawari ang mga iniisip nito.

Kung siya ay galit na galit, malamang na hindi siya manatili para sa tanghalian.

Gayunpaman, ang galit sa kanyang mga mata ay hindi maitatanggi na siya ay baliw.

Nilaktawan ni Avery ang almusal at tanghalian, kaya nagsimulang sumakit ang kanyang tiyan sa gutom.

Umabot siya ng mahigit kalahating oras para tapusin ang kanyang pagkain dahil ang pag-lobo nito ay magdudulot lamang ng hindi pagkatunaw ng pagkain at makadagdag sa kanyang kasalukuyang discomfort.

Paglabas niya ng dining room ay wala na si Elliot sa sala.

“We tend to act impulsively kapag galit kami, Madam. Siguro kailangan mo munang magpahinga sa ngayon,” sabi ni Mrs. Cooper.

Sumasakit ang ulo ni Avery kaya tumango siya at umakyat sa kwarto niya sa unang palapag.

Lumakad si Mrs. Cooper sa tabi niya at awkward na sinabi, “Akala ko sa master bedroom ka na matutulog mula ngayon, kaya inayos ko na ang iyong higaan.”

Nagtaas ng kilay si Avery at sinabing, “Hindi ako natutulog sa kwarto niya.”

“Madam, pakiusap. Ang mga sugat ni Master Elliot ay magtatagal bago gumaling, at tumanggi siyang hayaan ang sinuman na tumulong o mag-alaga sa kanya,” sabi ni Mrs. Cooper habang sinusubukan niyang mangatuwiran sa kanya. “Ikaw lang ang pinapayagan niyang mapalapit sa kanya. Kapag hindi mo siya binabantayan, baka isang araw ay mahulog siya at–”

“Mukhang maganda ang tingin niya sa akin gamit ang tungkod. I doubt na babagsak siya,” malamig na sabi ni Avery.

“Sinasabi mo lang yan dahil sa galit.”

“Hindi ako. Seryoso ako.”

“Nang humingi ka sa akin ng first aid kit kagabi para mabawi ang mga sugat niya, namumula ang mga mata mo—”

“Tama na yan. Aakyat na ako,” sabi ni Avery, saka umakyat sa ikalawang palapag.

Si Elliot ay umidlip sa master bedroom. Ang mga kurtina ay kalahating nakaguhit, na nagpapahintulot lamang sa ilan sa mainit na sikat ng araw na sumikat. Copyright by Nôv/elDrama.Org.

Nang pumasok si Avery sa silid at nakita ang natutulog na mukha ni Elliot, lahat ng emosyon sa kanyang puso ay tumama sa pader, at walang paraan para makatakas.

Siya ay palaging tinuturuan na sundin ang mga alituntunin at huwag kumilos sa mapagmataas na baliw na paraan na madalas gawin ni Elliot.

Lumapit siya sa kama at naupo sa gilid ng ilang sandali.

Matapos ang pakiramdam na parang walang hanggan, isang malaking kamay ang humawak sa braso ni Avery at hinila siya sa kama.

Hindi pa nakatulog si Elliot.

Simula ng pumasok si Avery sa kwarto ay sumuko na siya.

“Siya mismo ang tumalon sa bintana,” paliwanag niya sa paos na boses.

Ayaw niyang ipaliwanag ang sarili sa ibang tao.

Gayunpaman, pagdating kay Avery, imposible para sa kanya na maging makasarili gaya ng dati.

Mas gugustuhin niyang lunukin ang pride niya kaysa saktan siya.

“Kahit na hindi niya pinatay ang kanyang sarili, hindi ko siya hahayaang mabuhay.”

Nagbukas si Elliot at ipinahayag ang kanyang tunay na sarili kay Avery.

“Dahil hindi ako nasagasaan kagabi, hindi ibig sabihin na hindi na ako mamamatay. Maraming tao ang gustong mamatay ako. Kung magpapakita ako ng awa sa bawat isa sa kanila, sa palagay mo ba ay magsisisi sila at hindi na muling susunod sa akin?”

Tahimik na nakatitig si Avery kay Elliot.

Kinuha niya ang kanyang pinait na mukha at naramdaman ang kanyang puso na naninikip na parang masikip na bola.

Tama siya. Hindi siya invincible.