Respectfully Yours

Chapter 51

Anikka

"Dapat di mo na lang pinahiya si Eris kanina." Sabi ko kay Lukas. Nakatambay kami ngayon sa terrace This text is © NôvelDrama/.Org.

ng condo niya, kitang kita namin ang maningning na ilaw ng metro.

"Ano naman ang gusto mong gawin ko? Hayaan ko lang? Anikka nag-aagrabyado ka niya, at ayokong

nangyayari iyon. Saka hindi siya marunong lumugar, ikaw lang ang may karapatan na kumapit sa akin

na ganoon."

"Kahit na Lukas." Pagtutol ko, may katwiran naman siya, nag-aagrabyado ako kanina. Pero sana

kinausap na lang niya si Eris ng maayos, hindi yung pinahiya pa niya. Alam ko na nasaktan siya dahil

doon.

Pero kasalanan din naman niya iyon, sabi ng kunsensya ko na magulo.

"Anikka, ayoko ng maulit yung nangyari noon. I dont want you to be jealous. Ayokong maramdaman

mo iyon, ang gusto ko lang na maramdaman mo kung gaano ko kamahal ang isang tulad mo." Hindi ko

maiwasan na mapangiti sa sinabi niya, ramdam na ramdam ko yung bawat salita na binibitawan niya

na sobrang nagpapataba ng aking puso.

"I love you too, Lukas." Hindi ko mapigilan sabihin sa kanya iyon, mahal na mahal ko talaga ang

lalaking ito.

"Alam ko." Tila nakiliti ang aking tainga sa bulong niyang iyon. Pagkatapos ng mga ilang sandali ay

iniharap niya ako sa kanya.

His brown eyes are sincerely looking at me, tila kinakabisado niya ang bawat angulo ng mukha ko.

He held up my chin then slowly kiss me on the lips. That was so gentle and slow, ramdam na ramdam

ko ang init at bawat ang galaw ng labi niya, na itinutugon niya sa labi ko.

Sa bawat galaw ng labi niya ay ramdam na ramdam ko na mahal niya ako, ang init at sarap na

pinalalasap niya ay sapat na upang maramdaman ang kanyang pagmamahal na sobrang nakakalunod

at mahirap ng makaahon pa.

Parang paghalik niya na sobrang nakakadik at mahirap ng lubayan.

Kahit kailan ay hindi ako maimmune sa epekto ng halik niya sa akin, ang bolta-boltaheng kuryente na

bumabalot sa aking sistema, na siyang nagpapawala sa paro-paro sa aking tiyan, mas lumalakas ang

tibok ng puso ko dahil dito. Pakiramdam ko ay first kiss ko lagi ang halik niya sa akin, dahil hindi pa rin

nababawasan ang epekto noon, at mas lumalala pa ito. He never failed to weaken my knees.

Mas hinigpitan pa niya ang yakap niya sa akin, para mas mapalapit sa kanya. He was so hot,

nakakapaso ang init niya, pero imbis na lumayo ay mas nilalapit ko pa ang sarili. Gustong gusto ko ang

init na ipinararamdam niya sa akin, gaya ng kanyang nag-aalab na pagmamahal.

Kumapit ako sa kanyang leeg para kumuha pa ng suporta, dahil lambot na lambot na ako sa ginagawa

niya, he entered his toungue to my mouth playing with my other tongue.

Tila kakaibang sensasyon ang dumadaloy sa akin, parang ginigising ang tinatagong init ko sa katawan.

Hindi ko mapigilan ang kagustuhan ko na lalong lumingkis sa kanya at tapatan ang binibigay niyang

halik sa akin. Like him I can give it all to him, in the same intensity. Gusto ko ring iparamdam sa kanya

na mahal na mahal ko siya gaya ng lagi niyang ipinadarama sa akin.

We walk backward towards the bed without breaking the conmection of our lips, it is still intense and

wild. Geez! How Lukas can still handle it, he is such an expert and I was like a slave just flowing to his

will.

"I love you baby."He said as he entered his thing to me and he give it all to me

...................

Nagising na lang ako na wala na siya sa tabi ko,tanging unan lang ang katabi ko. Medyo nadismaya

ako dahil akala ko mukha niya yung una kong makikita sa umagang ito,hindi pala.Napatingin ako doon

sa note na nakalagay sa unan.

Just see me on the kitchen :)

Kusang ngumiti ang mga labi ko,hindi ko mapigilan ang sarili ko. Kay aga-aga kinikilig ako, hindi ko

alam kung bakit kay simpleng bagay kinikilig na ako sa kanya.

Sobrang lakas na talaga ng tama ko sa hinayupak na iyon.

Pinasadahan ko ng tingin ang note bago tuluyan na bumangon sa higaan. Kumuha na lang ako ng

tshirt at boxers ni Lukas sa closet niya dahil wala akong matinong damit na isusuot, pinunit niya kagabi.

Pagkatapos ay naghilamos ako at nagmumog, nakakahiya naman kay Lukas kung lalapit ako na bad

breath sa kanya at may muta pa sa mata.

Dali dali akong nagpunta sa kitchen niya nasa living room pa lang ako ay may naamoy na ako na

masarap. Naku mukhang masarap na naman ang niluluto niya.

Mas dinalian ko na ang pagpunta sa kitchen, agad kasi akong ginutom nung niluluto niya, tila gusto

kong kumain ng marami.

Shit! Yummy nga.

Napailing ako! Anikka umayos ka ng pag-iisip.

Nakasuot si Lukas ng spongebob na boxers at patrick na apron na tanging tumatakip sa mala-adonis

niyang katawan. Hindi ko maiwasan na mapatitig pa lalo sa kanya.

He was like a demigod cooking at my kitchen. Napakaswerte ko talaga.

"Anikka huwag ka sa akin matakam, sa pagkain." Agad akong bumalik sa huwisyo dahil doon, titig na

titig siya sa akin isama pa ang ngisi niyang ewan. Nahuli na naman niya ako nakatitig sa kanya at ang

masaklap pa ay tumulo pa ang laway ko.

Gusto kong matatatakbo palayo at magtago, nakakahiya talaga! Huling huli niya ako sa akto

"Sus! Asa ka naman bat naman ako matatakam sa'yo pagkain ka ba." Pagdepensa ko sa sarili, hindi

ko dapat ilubog ang sarili ko sa kahihiyan. Mag-aabogado ka, magdedepensa ka ng kung sino tapos di

mo man kaya depensahan ang sarili mo?

Nanlaki ang mata ko ng hubarin niya ang apron, lumabas na ang kanyang mahiwagang abs. Agad

kong piniki

"Papikit-pikit ka pa, nakita mo na yan at nahawakan mo pa."

"Punyeta Lukas magdamit ka! Hindi ako makakakain sayo!" Bulyaw ko.

"Oh bakit hindi ka ba nabubusog sa nakikita mo?" Tila nag-akyatan ang dugo ko sa aking mukha at

nais ko siyang batuhin ng kung ano man ang madampot ko. Sana lampshade yung madampot ko!

Kung ano ano na naman ang lumalabas sa bibig niya.

"Leche!"

.................

Hindi ko maiwasan na mapangiti sa kakulitan ni Lukas, kahit papaano ay nawawala ang stress ko.

Marami kasi akong binabasa ngayon na mga libro, ang sakit sakit na ng ulo ko.

Pero pag-naiisip ko siya,nawawala ang pagod at stress ko, naiinspire ako lagi. Gusto ko kasi na

maging proud siya sa akin.

"Anong ngingiti-ngiti mo diyan Anikka ha." Nagulat ako ng tapikin ako ni Nicole, hindi ko naman

masisisi ang sarili ko dahil masydong lutang ang brain cells ko sa kakaisip sa kanya.

"Wala!" Sabi ko na lang, ayokong sabihin nila na si Lukas panigurado na iintregahin pa nila ako

hanggang sa wala na akong masabi. Grabe nga kung magtanong ang mga ito, daig pa ang mga pulis

na nang-iinterogate.

"Sus! Si Lukas lang naman kasi yan friend, halata naman sa kanya o! Lagi kasing blooming." Ani ni

Yen habang kinikiliti pa ko sa tagiliran.

"Hay nako tigilan niyo ako diyan, magbasa na lang kayo." Sabi ko na lang para makaiwas na maging

topic na naman si Lukas. Kaya ayaw ko rin na magkwento sa kanila. Kapag nalaman nila ang

natatagong sweetness at kakornihan ni Lukas baka bigla nilang agawain si Lukas sa akin. Hindi ako

papayag dun, akin lang si Lukas!

"Hay nako ang damot mo girl! Magkukwento lang e." Hirit pa ni Nicole pero hindi ko na iyon pinansin

dahil naka-focus na ako sa libro.

"Guys!" Natigilan ako ng makilala ko ang boses na iyon.

"Eris!" Agad tumayo si Yen at Nicole para yakapin si Eris.

Ako naman? Nakatitig lang sa kanya. Hindi ko kasi alam kung ano ang gagawin ko sa kanya. Hindi ko

alam kung paano ko siya pakikitunguhan dahil sa mga nangyayari.

Niginitian ko na lamang siya pero hindi niya pinansin iyon. Yumuko na lang ako at nagbasa na lamang.

Hindi ko naman siya masisisi, kung galit man siya dahil sa kahapon.

Nagkwentuhan muna sila ng mga kung ano ano, hindi ko masyadong maintindihan yung mga sinasabi

nila dahil masyado talaga ako nakafocus sa libro. Ganun talaga e, masipag kasi ako.

"CR muna ako." Tumango na lamang ako kay Yen at patuloy lang sa pagkukwentuhan si Eris at Nicole.

"Powder room lang ako saglit." Ani naman ni Nicole, magsasalita sana ako na huwag mo kong iwan

dito, pero umalis na siya agad.

Napayuko muli ako, pakiramdam ko ay hindi ko alam ang gagawin ko. Kung kikibuin ko ba siya o

hindi?

Kami na lang ni Eris dito. Hindi ako maka-kilos ng maayos, hindi ko kumportable.Parang hindi ko kilala

ang kasama ko ngayon dahil parang may gap sa pagitan namin.

Hindi rin ako makatingin ng maayos sa kanya, dahil sa simpleng pagtitig ko sa kanya ay kitang kitang

ang matatalim na titig niya sa akin.

Nagagalit pa ba rim siya sa nangyari kahapon? Siguro ay dapat ko siyang kausapin ukol doon. Ayoko

naman na tuluyan kaming magkaroon ng gap dahil lang doon sa nangyari.

Hinawakan ko yung kamay niya pero agad niyang hinawi ito.

"Ito tatandaan mo Anikka, aagawin ko sayo Lukas. Akin siya."

Binigyan niya muli ako ng matalim na titig saka umalis. Nakatitig pa rin ako sa kanya, nagbabakasakali

na baka lumingon siya sa akin at bawiin ang kanyang mga sinabi.

Pero hindi, dire-diretso lang siya palabas.

Agad akong napayuko at hindi na mapigilan na tumulo ang aking mga luha.

Dapat ko pa ba siyang ituring na kaibigan?